سـتـارۀ سـحــری مــژدۀ سـحـر مـی داد            فـروغ صبح ز پایان شب خـبـر می داد

ز صحن سینۀ ما دست عاطفت از شوق            کـبـوتـر دل ما را به عـرش پَـر می داد

فضای شـهـر مدینه معـطـر از گـل بود            شـبـی که گـلـبـن بـاغ ولا ثـمـر مـی داد

مـگـر نـسـیـم ز بـاغ بهـشـت آمـده بـود            که بوی نابِ گـل و سبزه های تر می داد

سحاب رحمت حق بر مدینه سایه فکـند            خدا به حجت خود کوثـری دگر می داد

فلک به یمن قـدومش ستاره بـاران بود            خـدا به شـمـس سپهـر ولا قـمـر می داد

زدیـدگـان پـدر اشک شـوق جاری بود            شبی که بوسه به رخسارۀ پـسر می داد

برای خـلـق گـنـهـکـار در شـب مـیـلاد            خدا به نخل شفـاعت دوبـاره بر می داد

نـهـم سپـهـر ولایـت جـواد اهـل البـیـت            کـریـم بود و به هـر بـیـنوا گهر می داد

هـنـوز کـعـبـه شهادت دهد بدان محـفل            هرآن که مسئله پرسید از او نظر می داد

دلم گرفته چه می شد اگر خدا یک شب            چنان نسیم به کـویش مـرا گـذر می داد

چه عقده ها که وفایی زدل نمی شد باز            به مـا اگـرکه خـدا بـرگـۀ سـفـر می داد